Rozdział 10

Budzisz się następnego dnia i leżysz chwilę na łóżku. Przypomina ci się wczorajszy wieczór miło spędzony ze Stefanem. Dawno z nikim nie rozmawiałaś o czymkolwiek, a co dopiero o sobie. 

Wstajesz w wyśmienitym humorze, którego nic nie może ci zepsuć. Tak ci się przynajmniej wydaje. W pracy jesteś o 7:30 Witasz się ze wszystkimi po czym ubierasz fartuszek i bierzesz się za ściąganie ze stolików krzeseł oraz rozkładanie wazoników z kwiatkami czy cukierniczek. 

Gdy o 17:20 masz wreszcie zamiar się zbierać szef wzywa się do siebie. Dziwisz się, ale posłusznie pojawiasz się w jego gabinecie, w którym jest już jakaś kobieta.

- Zostawię panie same - mówi mężczyzna, a ty stoisz zdezorientowana na środku pokoju. Blondynka wstaje z krzesła i podchodzi do ciebie po czym chwyta twoje dłonie. 

- Cześć Anastazjo - uśmiecha się ciepło, a ty wgapiasz się w nią kompletnie nie wiedząc co ze sobą zrobić. - To ja. Twoja mama - mówi szeptem.

- Że kto moja? - jąkasz się. To przecież niemożliwe. 

- Jestem twoją mamą - powtarza , a ty natychmiast wyswobadzasz swoje ręce z jej uścisku.

- Ta która zostawiła mnie samą z ojcem alkoholikiem? - pytasz bez emocji ostatkami sił powstrzymując łzy, które chcą wypłynąć spod twych powiek i łamiący się głos. - A sama uciekła? Wybacz, ale nie chcę znać tej matki - mruczysz zdenerwowana i zrozpaczona jej tak nagłym pojawieniem się. Odwracasz się na pięcie.

- Anastazjo, poczekaj. Chcę z tobą porozmawiać - zatrzymujesz się wpół kroku, a z twoich oczu wypływają łzy.

- O czym? O tym jak fajnie było wyjechać bez zobowiązań? - całkowicie się rozklejasz. Dobrze, że stoisz do niej tyłem bo chyba wybuchnęłabyś niepohamowanym szlochem gdyby nie to. 

- Kochanie - szepcze kładąc dłoń na twoim ramieniu, ale ty od razu ją strącasz. Milknie - Ja rozumiem, że możesz mnie nienawidzisz i w sumie masz do tego prawo, ale ja...

- Skoro mam do tego prawo, to pozwól mi z niego skorzystać. Nie mam ochoty z tobą rozmawiać - mówisz i wychodzi z gabinetu i ocierając łzy szybko wbiegasz do pomieszczenia dla personelu. Chwytasz kurtkę, oraz torebkę i chcesz wychodzić

- Nastka, co się stało? - zapyta Lily chwytając cię za przedramię. 

- Nic - ocierasz policzek.

- Przecież widzę - mówi miękko próbując spojrzeć ci w oczy - Chcesz pogadać?

- Wybacz, ale nie. Nie martw się, lecę - rzucasz na odchodnym i szybko wychodzisz z budynku.
***

Krótko, ale już się chyba przyzwyczaiłyście :) Długo mnie tu nie było, ale wreszcie wróciłam. Powiedzcie mi czy chcecie rozdziały w niedziele, czy w środy i niedziele? ^^
81 tutaj--> zycie-jest-za-krotkie.blogspot.com
Pozdrawiam ;**